Życie ze studentką filologii ;)

Poza studiami nie bardzo mam gdzie dać upust swoim filologicznym zapędom. Nie udzielam korepetycji, nauczycielem też nigdy nie będę. A czasami mam ochotę się pomądrzyć. Okazja nadarzyła się dziś :)

Chłopak oczywiście zaczął od niecenzuralnych słów, ale w końcu przeszedł do czegoś normalnego.

Chłopak: Jak jest nastolatek po hiszpańsku?

Dziewczyna: Adolescente.

Chłopak: Jak? Możesz mi to napisać, a nie mówić po rumuńsku*?

Napisałam :)

Chłopak: A jak jest 'ja, ty” i reszta?

Ku swojej uciesze napisałam. I wyjaśniłam dodatkowo :D

Dziewczyna: „El” to on, „ella” ona, „usted” pan/pani. W liczbie mnogiej podobnie: „ellos” oni, „ellas” one, „ustedes” państwo.

Chłopak: Aaaa. No dobra, a jak są siostry?

Napisałam więc „hermanas” i dodałam „przy czym H jest nieme” :D

Chłopak: Tak, wiem. Nauczyłem się już przy „Hernanie” :D a bracia?

Dziewczyna: „Hermanos” Rzeczowniki w hiszpańskim różnią się po prostu końcówkami. Męska- „o” najczęściej, a żeńska-”a”. Nie ma rodzaju nijakiego, więc nasze auto, jest w hiszpańskim rodzaju męskiego. Ale są też wyjątki....

Chłopak: Dobra, dobra, bo zaczynasz gadać, jak ta dziewczyna z kanału,.....

No eeeeej.... jak mógł nie zauważyć, że właśnie mi przyjemność sprawił i zgasił jednym zdaniem? Choćby błagał, to już mu nic nie powiem..... nic. Nigdy.

*Chłopak kiedy słyszy, jak rozmawiam np. z koleżanką po hiszpańsku, uważa, że mówię po rumuńsku :| cokolwiek to znaczy. Albo przypominam mu „Zbuntowanego Anioła” i „Cambio dolor”. Całe życie zastanawiałam się, co znaczy ten tytuł, poszłam na studia i wiem.